آیه 2

بــه سرِ زلف تـــو سوگنــــــد وُ نسیم سحری

به همان لحظه که از کوچه‌ی دل می گـــذری

 

بــه همان آیـــه که در آینـــه  هنــــگام سحر

می کشی شانه و بر شانه‌‌ی به آن می نگری

 

به وفـائی که نکردی و به اشکی که به خاک

ریخت آرام وُ تـــو زیـــر قـــدمت مــی سپری

 

بــه پــریشانـیِ گیسوی تــو وُ بــــــــاد بهــار

نیست در شهر نـــگاهت ز مـــن آواره تــری

 

از تو یـاد آرم و آهسته به خـــود مــی گـویم

چــه کنــم  شکوه که نـــامم ببری یـــا نبری

مسعود رضایی بیاره