مسعود رضایی بیاره
ارگ بم
پیش چشمش مُردم و سر خم نکرد
صید خون آلــوده را مــرهم
نکرد
بعــد عمـری انتــظار آمـــد ، ولـی
بی وفــا بر من نــگاهی
هم نــکرد
آنچـــه کــرد او با من و شهر دـلم
زلزلــــه بــا ارگ شهر بــَـم
نــکرد
بر گلــــویم تیــــغ بنهـــاد و کشید
زخـــــم تیـغ دست او دردم
نــکرد
مـا وفــــا کــردیم و آن نامهربــان
از جفــا و بی وفـــــایی کـم
نــکرد
بی وفایـی ، رنج ، حرمـان و جفا
ایـــن دل دـــــیوانه را آدم
نــکرد
پـــرچـم تسلیم بــــالا بـــرُد عشق
التفاتی هم به ایـــن
پـــرچم نـکرد
آنچه او با من در اخر کرد و رفت
شعلــــهی خورشید با شبنم نکرد
۰ نظر
۰۲ دی ۹۵ ، ۰۹:۲۳