استکانی غزل

استکانـی غـــــزل وُ بـرگ گلی مــا را بس

نفسی همنفسِ اهـــــلِ دلـــــی مــــا را بس

 

زِ مــی وُ  میــکده وُ ساغــرِ نوشین جهان

گاه گاهــی زِ نـگاهی غــــزلی مـــا را بس

 

عُــمر کـــوتــه، نفسم تنـــگ ، ره آز دراز

تــوشه از خـــرمن مویت بغلی مـا را بس

 

قصه کـوتـــه، ز افسانــه و افسون جـهان

نُقلِــی از بــوسه و نَقـــلِ مَتـَلی ما را بس

 

مانده‌ام عطر گل وحش چه ریزم به غزل

از نـــگاه تــو وُ چشمت مثلی مــا را بس

مسعود رضایی بیاره