مسعود رضایی بیاره
باغ جنون
غیره مــــژگانش نــــداند آنچـــه را مـن می کشم
دانــــه دانــــه اشک شبنم را به سوزن می کشم
لحظــــــه‌های آتشینم کُنـــــد و سنگین مــی رود
رگ به رگ در جــــوی جـانم
ذوب آهن می کشم
حــــال من را دانـــــد آن دهقان حـــاصل سوخته
ساعقــــــه افتاده و آتش
بــه خــــرمن مـی کشم
تیر خــــــورده کبـــک دل در پـــــای کهسار دنا
می تپم در خون خویش و
سر به دامن می کشم
سهره‌ی بــــــاغ جنـــونم ، بـــا نـــــوایی آتشین
شعله در خــــود می زنم آتش به گلش می کشم
۰ نظر
۲۳ آبان ۹۵ ، ۱۲:۴۷