بهــــار آیـــد وُ لالــــه می پـرورد
به صحرا گــُل وُ سبزه می گسترد
خــــزان مـــی رسد از پـیِ نوبهار
بر آرد دمــار از گــُل وُ لالـــه زار
هـــر آن غنـچه خندید صبح سپید
غـروب آمــد وُ رنگ شب را ندید
به سعدی هــر آیینه صدهـا درود
که نیکو شنید وُ چه نیکوسرود :
«دو بیتم جگر کـرد روزی کباب
که مـی گفت گوینده‌ای با رباب :
بسی تیر وُ دیمـــاه وُ اردیبهشت
بیاید که ما خـاک باشیم و خشت
دریغا که مـا بی ما بسی روزگار
بر آرد گــــل وُ بشکفد نوبهار»
مسعود رضایی بیاره
۰ نظر
۲۵ فروردين ۹۹ ، ۰۹:۴۷