خوشه‌ی شعر

بــــاد می آیـــد و من دل نــــگرانم، چـــه کـنم

بـــــرگ پـــائیزم وُ در چنگ خـــزانم، چه کنم

 

گاهــگاهی لبِ یک پنـــجره بـــر شانــــه‌‌ی باد

و گهـــی همسفرِ آبِ روانــــم ، چــــــه کنــــم

 

گاه بـــا زمـــزمــه‎ی بـــادِ وزان مــــی رقصم

گاه از این کوچه به آن کوچه دوانم، چه کنم

         

عابـــرِ کـوچـه‌ی پائـیزم اگـر  تنـــــگ غروب

بــا نمی اشک کمی نغمه نخوانـــم، چـــه کنم

 

گاه بر شانه‌ی بـــادم ، گهی افتـاده بــه خـاک

برگ پــائیزی‌ام وُ بـــار گــــرانم ، چـــه کنم

 

شب مــــه آمــــــده‌ای بر سر ایــــوان بُـــــلند

به سرت خــــوشه‎ی شعری نتکانم، چــه کنـم

مسعود رضایی بیاره