سر از خـــوابِ سحر بردار چــندی
قـــــدم نِـــه در بــرِ کُهسار چنــدی
رهـــــــا از عـــــالم وُ آدم، دلت را
بــــه آفــــاقی دگـــر بسپار چـــندی
تماشا کــــــن شکفتن را سحرگــه
کنـــــار غنچـــه‌ای سرشار چنــدی
به آب چشمه‌ای روشن فرو شوی
زِ جــــام چشم خــود زنـگار چندی
سلامی کن به کبک وُ کاج وحشی
قــدم از خــود برون بُــگذار چندی
رها شو آنچنان از خــود کـه گویی
زِ دنیـــــا رفتــــه‌ای انــگار چـندی
مسعود رضایی بیاره
۰ نظر
۰۲ ارديبهشت ۹۹ ، ۰۸:۵۶