مسعود رضایی بیاره
سایه افکار
صدایم زد کسی ؟ دلــدار مــا بـود !
صــــدا آری ، صــدای یـــار مــا بود
ولــی مـن در کجـا ، اینـک کـجـا او
عبــور سایـــه ی افــکار مـــا بـود !
شب از نیمه گذشته ، مه بلند است
طنین خــــواب نـــاهشیار مــا بود !
کسی بـوسید مـــه را در دل شب ؟
گمانم بـوسه بر مــه کــــار مـا بود !
گمان کـــردم که روی مـــاه در شب
رخ دلـــدار مـــه رخسار مـــا بـــــود
یکــی آمــــد کنـــارم مــحو بگذشت
شبیه سایـــــه و انــــگار مــا بــــود
مــرا مـی دیــد و گویی خــواب بیند
روان خفتـــــه ی بیــــدار مـــــا بود
کنار گـُل خیـــالی خــواب می دیــد
وصــــال ســاده ی دشوار مــا بـود
قضا می جست کــوته جـــایگاهی
نــگاهش بــر سر دیــــوار مــا بـود
بر آمد نــاله ای در شب رضــــایی
صـدای شکوه هــای تـــار مــا بود
اگــــر ای عشق اعجازی نـــداری
چــه کارت با دل بیمـار مــا بـــود ؟
نهــــادی مهر مـــاهی در دل مــا
کــه کار وی همه انــــکار مــا بود