مسعود رضایی بیاره
سهره
پائیــــــز در این کـــــوچه بسی منظــره دارد
این کـــــــوچه برای من و تـــــو خـاطره دارد
باغیست پُر از سبزه نـگاهت ، چه دلاراست
آن خــــــــانه که در باغچـــــه‌ات پنجره دارد
زیباست غـــــــزل خـوانی چشمان سیاهت
افسوس کــــه چنــــــــدی لغت ناسره دارد
با من به سخن گفتن و هر لحظه که انــگار
از آمــــــدن نــــــام کســی دلهـــــــــره دارد
رشک آیدم از سهره که بر شاخه‌ی عشقت
در نغمـــه سرایـــی هُنـــــر و حنجـــره دارد
۰ نظر
۱۵ آبان ۹۵ ، ۰۷:۵۵