مسعود رضایی بیاره
سهره ی مهر
روزی که بستی ، از کوچـه بارت
بـــا دل نشستیم ، بــر رهگذارت
می رفتی و ما ، در پیچ حسرت
هرگز نـکندیم ، چشم از غبـارت
هر جا کـه اشکم افتـاده ، روییـد
گـُـل هــای حسرت از انتــظارت
جـز بـرگـریـزان ای روزگـــاران
بــرگی نـدیــدم بــر شاخسارت
روزم سیـاه و شـامم سیــه تـر
فـرقی نـدارد ، لیـــل و نهـــارت
غیر از سیـاهی ، در تــو ندیدم
آتـــش بــــیفتد، در روزگــــارت
با عشق میگفت اندیشه حیران
سر در نیـــارم از کــــار و بـــارت
گـه نـی نهـــاده لب بـــر لبــانت
گـــه جــام بـــاده سر در کــنارت
گـاهی بـه آهـی سوزی دلت را
گاهــی نـگاهـــی از چشم یارت
از ما گـــریزان ، دیـــوانه هستی
دیـــگر نـــدارم کـاری بــه کــارت
ای سهره‌ی مهر هر گـه بمیری
گــــُل بــرنــدارد سر از مــــزارت
امشب رضــایی ، آتــش فتـــاده
در ســوز آه و در سیـــم تـــارت