مسعود رضایی بیاره
سیه چشم
سیه چشمـــان مـــن بیمـــارم از تـو
سر شب تـــا سحـــر تب دارم از تـو
نه در خــــواب و نـــه بیداری نـــگارا
رهـــا می گــردد این افکــــارم از تو
نـــه دست آنــــکه دستانت بــــگیرم
نــه پــای آنـــــکه دل بـــردارم از تــو
چـــو بیماری که مـــی خواهد بمیرد
گهی بیهوش و گــه هشیارم از تــو
میــان دشت سینه لالــــــــه رویـــــا
شقایــق رُسته بــر گلـــــزارم از تـو
میـــــــــــان آسمـان دیــــــــــدگـــانم
ستـــــاره تـــا سحر بشمارم از تـــو
مـــن آن ابــــر بهــــارانم کــــه دارد
به دامـــن جـــــوی‌ها کهسارم از تو
دل انــــــگارد که داری با وی اُلفت
بـــگــو دل را کــه مـن بیــزارم از تو
زمـــانــه صـــد بهــــــــانه پیشت آرد
ببنــد تـــا ره دیـــــــــــــــدارم از تــــو
به صحــــــرای دلــم گــر پـــا گـذاری
برآرد دسته‌ی گُـــل خــــــــارم از تو
گُــــل مــــریم میــان دشت جــــــانم
شقایق سر بسر مـــــی کارم از تو