بُـــــگذار از این شهر پُــر از غم بِگریزم
از چهـــــره‌ی این مــردم در هـم بُــگریزم
وحشی تـــر از آنم کـه بــه محبس بنشینم
بــرخیـــزم و از عــــــــالمِ آدم بُـــــگریزم
بُــــــــگذار نفس در نفسِ بـــــادِ سحرگـاه
پَــــر گیــــرم و تــــا معبـــد شبنم بگریزم
کس با خبراز حـال کسی نیست، فـرو هـِل
تا غنچــــه بـــه یک جمع فــراهم بگریزم
کو گوشه‌ای ای خالق هستی که به عمری
ره گیــــــرم وُ از رنــــــج معمم بُـــگریزم
مسعود رضایی بیاره
۰ نظر
۰۱ اسفند ۹۸ ، ۱۱:۱۶