بیـــا دست از سر دنیــــای مـــا بـــــردار دیــوانه
تبــــه شد عمر مــا ، ما را به خـود بگذار دیوانه
به تصویر خــــدا با اهــرمن بـــودی وُ پــروردی
در ایــن وحشت سرا ایــن قرن آدم خـوار دیوانه
چنان پُر شد زمین از نفرت و نفرین که بگریزد
طبیب از دیــــدن بیمار وُ یـــار از یـــار دیـــوانه
سترون مــی رسد ابــــر بهـاران وُ فـــرو ریــزد
غبــــــار از آسمان بـــر غنچـــه‌ی گلنار دیــوانه
بهــــار افسرده، گل پــــژمرده وُ بلبل فـرو بـرده
به زیــر بــال و پــر سر در کنار خــــار دیــوانه
به پایان می رسد این دور وُ در آخر فـرو مانی
نه تنها دور مـــا می چـــرخد این پـرگار دیوانه
مسعود رضایی بیاره
۱ نظر
۲۰ فروردين ۹۹ ، ۱۰:۲۲