مسعود رضایی بیاره
قسم
به نـــــــــگاه گُـــــــل حسرت بــه لب آب قسم
به تــــرک‌های لب تشنــــــه‌ی تـــــــالاب قسم
از تو سرشارم و پیوسته غــــزل مــــی خوانم
به دو چشمان تو و این شب مهتــــــاب قسم
کــــوچه گرد شب حیرانــــــی و افـــــکار توام
به درازای شب و دیــــده‌ی بــی خواب قسم
به تو اندیشم و چون شعله به خود می پیچم
به دل عــاشق و آشفته و بـــــی تــاب قسم
محـو آن دیــــــــدن و دیــــدار نخستین تـــوام
به همان لحظـــه ، همان حــادثه‌ی ناب قسم
بعد از آن حـــــادثه من هستم و گرداب جنون
به شب و زورق افتــاده به گــــــرداب قسم
نوشدارو نکنـد چـــــــاره‌ی شمشیر فــــراق
به غــــم رستم و زخــــــم دل سهراب قسم
لحظـــــه‌ای باز پس آی و به نــــــگاهم بنـگر
به سرشک و نــــگه غــرقه به خوناب قسم
جز خیـــــال تـــو کسی پا ننهـــــد در دل مـن
بــه وفـــــادارای ویـــــرانه و سیـــلاب قسم
زنـــــده‌ام بی تو و از هر نفس خـــود خجلم
به نسیم و نفس شعلـــــه‌ی بی تاب قسم
مست رویای تو بودم همه شب تا به سحر
به بلنـــــــدای دنـــا و شب مهتــــــاب قسم