مسعود رضایی بیاره
بوی غزل
دیشب که سرنهـادی ، بر شانه‌ی خیـالم
بـوی غـزل گـــرفته ، کــاشانـه‌ی خیــالم
بر گِـردِ شمع رویت میسوخت تـا سحرگـه
در لابـــــلای شعلــه ، پـــروانــه‌ی خیـالم
جـــای نــوای تـــار و لبــخند یـــار خــالی
افتـاده نــور مـه بــر ، ویـــرانـه‌ی خــیالم
کو قصه‌گوی عشقی تا درهزار و یک شب
گـوید به نـای و نـالــه ، افسانـه‌ی خیــالـم
از لابـــــلای مـویت ، شایــد گــذشته ، دارد
ابـر غـــزل سرایــی سامانـــه‌ی خیـــالـم
دیشب به یاد چشمت صد بوسه بر نهـادم
مستـــانه بـر لبـــــان پیمانـــــه‌ی خیـــالـم
لـب بـرنـــدارم از آن ، لب هــــای آتشینش
ای عشق اگــر بسوزی میخـانــه‌ی خیـالم
کی میرسد که یک شب ای مه ز مهربانی
آهسته پــا گــذاری در خــانــه‌ی خیــــالم
شب هــا کــه مــه بر آیـد دیــگر نگیرد آرام
مــرغ خیــالت ای گـُـــل در لانــــه خیـــالم
بر رشته‌هــای اشــک و در لابـــــلای آتش
پیچیده‌ام رضـــــایی ، دردانــــه‌ی خیــــالم