مسعود رضایی بیاره
وادی محبت
تــا بــرده‌ای ز یــــــادم ، مهتــــاب سـرکشیده
شب‌هــای آسمانــم ، نــوری بــه خــود ندیده
بـــاور نکن خــــــــدا را ، لیـــــــلا اگـــر شنیدی
مجنون مبتــلایت ، دست از جنـــــــون کشیده
شیرین بـر آید از لب ، چــون مـــرغ پر کشوده
جانـــی که در فـراقت ، اینــک بـــه لب رسیده
دارد حــــــدیث شوق و پیغـــــام دردمنـــــدی
اشکی کــــه از تـــــه دل تـا نــــوک پــا دویــده
ای فــرودین زیبـــــا ، بــی نفحـــــه‌ی نـگاهت
بـر مــرغــزار جـــانم ، بــــاد خــــزان وزیــــده
آویـــزه‌ی طلایــــی بــر گــــــردن تــو گــــویی
شبنــم سحر بـه روی بــــرگ گـُــل آرمیـــــده
آلالـــــــه سر کشیده از پـــــای کــــوهساران
تـــا بنــگرد ز بــــــالا خــــــورشید نــو دمیـده
در وادی محبت ، ای عشق چیست کــارت ؟
مجنون اگـــــر شکسته ، لیـــلا اگـــر بـــریده
چنــدان کشیدم از غم ، در کوره ی دل آتش
تــا گشتم از نــم اشک ، فــــــولاد آبــــــدیده