مسعود رضایی بیاره
واسوخت
آمــــد اما دگــر آن یـــــار همــان یــار نبـــود
راست مــــی گفت نگاهش ، سر انـــکار نبود
نگهش با مــــــن و دل با دگــــــری بــود یقین
در نــــــگاهش دگـــر آن دلهـــره انـــــگار نبود
چشم او مست ولـــــی در ته آن جـام شراب
شور دیــــــــــوانگی و مستی هــر بــار نبود
من غــــزل خواندم و مستانــه دوبیتی گفتم
در نگاهش اثـــــــری از مـــن و اشعار نبــود
چشم در چشم من و گوش به اشعار ، ولی
دل او پیش مــــن و شعر ، گــــرفتار نبـــــود
سر نهــــــادم به سر تــــار و سرودم غـــزلی
شعله ی شعر مـــــن و تــــــار اثر دار نبـــود
چشم او بود همان چشم ، همان باغ خیـال
نرگسی هــــاش ولــی نـــرگس بیمار نبود
به مذاقی که سخن هام شکر بود و عسل
نرمـــــی و گــــرمی گفتــــار شکربـــار نبود
رایگـــــان دادم و پس داد به انکــــار ، بلـی
دل مـــــا را دگــــــــر آن یار خریـــــــدار نبود
سر مــا بر سر گیسوی نـــــــــگار ار نرسید
سرمــــا لایـــــــــــق آن سرو سزاوار نبـــود