مسعود رضایی بیاره
چشمان ساقی
شکستم تـــوبه را تــویــه شکستم
ز محنت گــاه وی رستم کــه رستم
هــر آن بندی کـه بـر دستانم افکند
به لطف ساغـر و ساقـی گسستم
سحر از خـــــانـه بیرونش فــــکندم
به تــوبه تــوبه در بـر تـــوبه بستم
قضـــای عمر و ایّـــامـی کـــه رفته
بده ساقــی پیاپـی مـی بـه دستم
تصور کـــن کــه مــا هـــرگز نبودیم
نباشم از چــه رو حــالا کـه هستم
نهـــاد کــار هستی شادمــانیست
بــه گیتــی غیر از او طرفی نبستم
چنانم مـی بـــــده کـز تـاب مستی
نــــدانــم ساغــــرستم یــا لبستم
هـر آنکس ساغــر و ساقی پرستد
مــن او و ساغـر و ساقــی پرستم
بــــه حــق گــردش ساغــر رضایی
من از چشمان ساقی مست مستم
۰ نظر
۱۲ آبان ۹۵ ، ۱۱:۰۰