مسعود رضایی بیاره
گل اردیبهشت
رهــــا کـــن گیسوانت را ، رهــا کن
نسیم خفته را شوری بـــه پـا کــن
به لبخنــــدی بـــر آرا صبحـــــگاهان
گـــره از چهره ی خــورشید وا کــن
غــزل مــــی ریـزد از چشم سیاهت
نگاهــــی گاهگاهــی سوی مــا کن
غـــزل با سبک چشمان تو زیباست
مـــرا بـــا سبک چشمت آشنا کـــن
تو خورشیدی و مـن بــرف زمستان
نــــگاه گــرم و سوزانی به مــا کـن
نمـی آیـــد نــــوای سهره در بـــــاغ
صدا کن سهره ی خود را صــدا کن
گـُـــــل اردیبهشتم بــــــاغ پـــــژمرد
رهـــا کن گیسوانت را ، رهــــا کـن
۰ نظر
۱۷ آبان ۹۵ ، ۰۸:۰۰