یادگاران دنا

مسعود رضایی بیاره

یادگاران دنا

سر نهـــاده کبــک مستی رو به دامـان دنا

عشق می بـارد ز چشمان غــزل خوان دنا

خوش به حال لاله‌ی سرخ و سفید واژگون

سر نهــــاده تــا همیشه  روی دامـــان دنـا

بگـــــــذر ای بـــاد سحر ، داغ دل مـا را ببر

لحظــــه‌ای لختـی میـــان لالـــــه‌زاران دنا

مــــن بمیرم تـــا نبینم  بـــاد نــوشین بهار

 پنجــه بـــرده لای گیسوی پـــریشان  دنا

ای نسیم از مهربانی  موی او را شانه کن

مـن که رفتم بعد از این جان تو و جان دنا

لالـــه‌ای با رنگ حسرت روید از خاک دلم

تا ببویـد هـــر بهـــــاری عطر بــــاران  دنا

هر سجرگاهـــی ببندم دیـدگان و بو کنم

عطـــر آویشن کـه آیــــد از گــــریبان  دنا

سهره‌ی مهرت بنالـــد تا طلـوع رستخیز

مـــی برد با خـــود بــه مینو یــادگاران دنا