سر بِنــه بر سینه‌ی مــن، تـــار، یــارِ مهربـانم
می نـوازم گیسوانت، مـی زنی آتش بـه جــانم
یـــادم آری از نــــگاهی، آتشی از گرمــگاهی
نغمه نغمه نرمه نرمـه می رسد تــا استخوانم
جنــگلم آتش گـــرفته، لانـــه‌ام بــر بـــاد رفته
کبـــک مستی عاشقانـــه، پر نـــزد در آسمانم
بـــادِ شب خیزِ دنـــا کـــو، آن نسیم آشنا کـــو
تا از ایـــن بیگانـــگی‌ها، گاه گاهــی وارهـانم
من به لطف گیسوانت ، آن نگاه نغمه خوانت
سهره‌ای سحر آفرین وُ شاعری شیرین زبانم
مسعود رضایی بیاره
۰ نظر
۱۵ تیر ۹۹ ، ۱۰:۰۵