افسانانه

          مسعود رضایی بیاره

             افسانه

شب آمـد مــاهتاب آمد ، پـی میخانــه مــی گـــردم

ز خــود گم گشته‌ای دارم، پــی پیمـانه مـی گردم

 

بگـوی از من در ایــن صحرا بــرای لالــــــه‌ی حــمرا

درآن شب‌ها که می تابی و من افسانه می گردم

 

گهی دیوانه و گاهی چو مست  رسته از هوشی

پــی آن آشنـــای دل ، ز خــود بیگانــه مـــی گردم

 

الا بـــاد سحرگاهــــی ،  بــه گلبـــرگ بنــاگوشش

نلرزان حلقـــه‌ی گیسو که مـن دیــوانه می گردم

 

رهـــا کـــن گیسوانش را نهـــــالش را نلـــرزانــی

که همچون شهر بــم آنـی تلی ویــرانه می گردم

 

بپوش از من رخ ار خواهی نسوزی تار و پودم را

که بر روی تو بــی پروا تر از  پــروانه مـــی گردم

 

من آن صیدم که می بیند رضایــی دام و بی پروا

میان دام مـــی آیـــم به گـــرد دانـــه می گـــردم