مسعود رضایی بیاره

  برف دنا

دلبــــــری دارد دل مــا ، جــان مـا از آن دل

مـی سپارم جـان خود را ، بر سر پیمان دل


با طبیبان دل آگـــه  ، حـــال دل  را گفته ام

نیست غیراز دردعشقت چاره و درمان دل


آب مـــی گردم دمــادم ، ذره ذره می چکم

بــــرف کـهسار دنــایم ، بین  تــابستان دل


قایقی دارم شکسته در میان مـــوج خـون

ساحلـــی گـــویا نــدارد ، بحر بی پایان دل


هر کسی ریزد به لونی آب سردی بر سرم

کس نمی داند خدایا ، حال سرمستان دل


کـــاروانی رفت و آمد کــاروان هــا نو به نو

هر دمــــی آید ز راهــی ماتمی مهمان دل


سنگ میبارد گهی باران و گاهی برف خون

  آسمان  رگبـــــار بسته بر سر  ویــــران دل  


چند میگویی رضایی ترک  کوی عشق کن

نشنود فــــرمان مــا را ، گوش نافرمان دل