ساز پریشان
مسعود رضایی بیاره
ساز پریشان
مدتی هست، دل آن مــرغ بهـارانـی نیست
به سرش هلهله و شور غزل خـــوانی نیست
چـه گذشتست در ایـن ناحیه ای ابـــر بهـار
که دگر چشم من و چشم تـو بارانی نیست
بــوی مهر از دهـــن غنچـه لبـــی نشنیـدم
ور نه این فاختـه‌ی سوخـته زنـدانی نیست
جلوه‌ی مـه نــزند شعـــ‌له‌ی شوقـم بــر دل
کـوچه از اختر و از مـــاه چــــراغـانی نیست
در صـدای مـن دلخسته و این نــــاله‌ی تــار
دگــر آن سوز دل و ساز پــــریشانی نیست
نـکند زخـم تـــــو ای دوست میــان جــگرم
دگــر آنـگونه وخیم و بــد و بحـــرانی نیست
بـوی بیگانــــگی از خـاک تــو آیـد بـه مشام
کیش چشمان تــو و مهر تــو ایـرانی نیست
ساز چشمت نــــزند سوز ره «جـامـه دران»
در نـــگاهت اثـر از دوره‌ی ساسانی نیست
یشت چشمان تـو زیباست ولـی در نگهت
دگــر آن زمزمه و نغمـه‌ی گـاهـانــی نیست
قصه‌ی سلسله‌ی موی تو گم شد به غـزل
لای شهنامـه‌‌ی دل دولت اشــکانی نیست
خون دل می چــکد از شعر، رضایی چه کند
که نشان از تــو در این مصرع پایانی نیست