ساقی

مسعود رضایی بیاره

ساقی

خوش آن روزی که ساقی یار ما بود

سرود و بـــاده خــــواری کــار ما بود

گهــی بلبل سرودی نغمه‌ای خوش

گهی هنــــگامــه‌ی گیتـــار مــــا بود  ‌

بهـــار پُــــر  گُـــــل و  نــــوروز  پیروز

صفـــــــــای صحبت دلــــدار مــا بود

به گردش چــــون در افتـــادی پیاله

تسلسل تــــا سحر معیـــــار ما بود

سر ساقی سلامت گر به چشمش

نــــگاه نــــــرگس بیمـــار مــــــا بود

غبـــــاری گر به دامـــــانش فتــادی

سر بیـــــــدار نــــــاهشیار مــــا بود

گُل از رنگ و دل از آهنگ مــی گفت

فلک حیران از این گفتــــــار مــا بود

فــــــرو افتاده نــــور مــه به صحــرا

ستــــاره تا سحر غمخــــوار مــا بود

نیایشــــــگاه مهــر و مهربــــــــانی

همیشه تشنه‌ی دیــــــــدار مـا بود

فــــــروغ شادمانــــــی آتشی گرم 

میـــان سینه ی سرشار مـــــا بود

نه مـی در چشمه ساران بهشتی

نه حـــــوری کرفـــه‌ی کردار ما بود

نـــه آذر در جهنــم یــــــا چــــه ویل

سزای کــــــار ناهنجــــــار مـــا بود

فروغ راستی مـــــــــزدا پـــرستی

شرار شعلـــــــه‌ی پنـــدار مـــا بود

رضایـــــــی آتشی بــــــالا گرفتـــه

گمانـــــم شعله‌ی اشعـــار مـا بود