مسعود رضایی بیاره

فروغ صبح

مــــی رود اختر بـــه اختر چشم شب پیمــای ما

سر نهاده در سیاهی  ، شام بــــــی فـــردای ما


تا کجا بار افکند ، منــــزل بـــه منزل مــــــی رود

کـــــــاروان عمر سرگـــــردان بــــی مــــأوای ما


می رویـــم امّــا نمی دانــــــد کسی از همرهان

مقصـــــد دور و دراز و راه ناپیــــــــــــــدای مـــــا


زنـــــدگی  خوشتر بود در سایه‌ی وهم و خیــال

تـــــا نماند بر دلــــــی آثـــــار جــــای پــــــای مـا


عشق آمـــــد نــاگهان و خــــــانه‌ی دل را گرفت

گفت اینجا بعـد از این یا جــــــای تو یا جــــای ما


گو  گــــــوارا  باد جــــام تشنه کامــــی بـــر لبت

بگــــــذرد مجنــون اگر از دامـــن صحـــــــرای ما 


هر که آخر می رسد  ، مـــی خـواهد اول بگذرد

زیر تیــــــغ دلبــــر عیّــــار بــــــی پــــــروای مــا


عشق اگر این است وای از حال بی سامان دل

دل اگـــر این است وای از شام بی فــــردای ما


ای فــروغ صبح گه ، هر کس برد بهـــــری ز تو

مهربانــــی می کنی با هـــر کسی منهاـی ما


عالمـــــی دارد رضایــــی با خیـالت روز و شب

بــا منی هر لحظــــه در بیــداری و رویــــای ما