نشان عشق
مسعود رضایی بیاره
نشان عشق
سحرگــــــاهی کـــه بـــــاد نــــوبهاری
کمنـــــد زلف گـُـــــل را شانـــه می زد
بــه روی گیســـوان تــــــــــــابـــدارش
هــــزاران بـــــوسه‌ی مستانه مـی زد
غریـــــو از سینـــــــه‌ی بلبـــل بــر آمد
به دور شاخـــــه‌ی گــُل پــــر کشیدی
بر آوردی خــــروش از بــــی قــــراری
میان شــاخــــه‌هـــا سر بـــر کشیدی
نـــواهــــا بــر کشیدی گـــونه گـــونه
که گـــــویی بـــــال و پر آتش گـــرفته
و یا در سینــــه‌ی لـــــــرزان و سوزان
شرار شعلــــــه‌ای سرکش گــــرفته
به بلبل گفت گـُل : ای مــرغ عاشق !
بگو با من نشان عـــاشقی چیست ؟
اگر دانـــی بـــــــگو تا مـن بــــــدانم
چه باشد عشق و یار با وفا کیست ؟
چو بشنید این سُخن بُلبُل ، بلــــرزید
ز روی شاخـــــــه در پـــای گـُل افتاد
نگاهــــــی کــــرد گُل را از سر سوز
ز دل آهی کشید ، آهسته جان داد !
منـــم آن سهـــره‌ی شـور آفــــرینی
کــــه می خـــواند نوایـــی عاشقانه
چو بنشینم به روی شاخــــه‌ی گـُل
سُرایــم نغمه‌هـــــایــی جـــــاودانه