همنفس

مسعود رضایی بیاره

همنفس

بـــوی گـــــُل یــــادت  بــــدمد از نـــفس  من

گر نیست بر آن شاخـــه‌ی گل دسترس مـن

در بـــــاغ نــــــگاهم گُـــــل رخسار تـــو  روید

نــــگشای دگـــر پنجــــــره‌ای در قفس مــن

نــزدیک‌ تـــرین کس  بــه مــن و دورتـــرینی

هستی همه کس پیش من و هیچ کس من

خــود را به دم بــاد صبــا بسته‌‌ام ای دوست

تا پـــــای تو بــــوسد نفسی خار و خس من

بس بـود مــــرا از همـــه‌ی عمر همـــان دم

آن دم کـــه تو بــودی  نفسی همنفس مـن

 

شیرین تـــر از آنـــی که ز قنـــــدان نـگاهت

دل بــــر کنـــد و بــــاز نیاییـــد مـــگس مــن