صید

مسعود رضایی بیاره

صید

ای که به اشک و آه من ، طعنـــه به خنده می زنی

زخـــــم کشنده بــر تـــن ، صید فکنــــده می زنــی 

برسر ما نشسته و ، من به میان خـــــاک و خــون

می تپم و تــــو بر دلـــــم ، زخـــم کشنده می زنی

آتش عــــاشقی نـــــزد شلعـــه بـه خـــانمان  تـــو

ای که به قلب عـــــاشقی زخـــــم گــزنده می زنی

شعله رسیده تا دل ،  جنـگل جــــــان من ، ولــــی

در دل شعله، شعله در ، بـــــال پرنـــده مـی زنـی

می به کفت گــــرفته‌ای ، نوش تو باد اگر بــه می  

بـر سر آتش جفـــــا   ، قلب تپنـــــده مـــی زنـــی

تا که تو می دوی  ز پی  می دوم از پی‌ات ، مرو

بیهــده گیـــره بر سر، بـــاد رونــــده  می زنـــی

سهر‌ی بــــــاغ عشقم و از تـــو بسی شنیــــده‌ام

سنگـدلانــه سنگ بــــر،  بــــال پــرنـده می زنی