پیمانه

مسعود رضایی بیاره

میکده

آیینــه تر از آینــــه بـــودیـــم  ، شکستیم

مستانه تـــر از بـــاد سحرگـاه ، نشستیم

با عشق بگوئید در این کوچه‌ی بُن‌ بست

آن فرصت پیش آمـــده و رفتـه ز دستیم

ای توبـــه‌ی دوشینه بیا دیده به هــم نـِه

انگار که عهـــدی نـه ببستیم و گسستیم

تا هست مــی و میکــــده ای ساقی بـاقی

غیر از تو نخواهیـم و بجز مـی نپرستیم

تــا هستم و هستی سر پیمانــــه سلامت

انـــگار نبودیــم و نـه انــگار که هستیم