مهتاب

مسعود رضایی بیاره

مهتاب

تا هست مــــی و میکده ساقــــی بـه سلامت

پیمانه به لب‌هــــای تو و جــــام بـــه کـامت

دیریست که از چشم سیه فام تو ای دوست

پــی بـــرده نــــــگاهم بــه مضامین  پیامت

خوش باش تو و آنکه ترا مونس جان است

کافیست مــــرا نـــوش دل از جــام  کلامت 

بــــگذار بسوزم کـــه سزای دلــم این است

در آتشم افکنـــــدی و رفتــی ، بــه سلامت  

تا بردمـــد از شاخــــه‌ی خشکیده گُلـــی نو

دیـــــدار مــن و چشم تـــو و روزِ  قیامت

یاد آر ز مـا هر شبی ای دوست که مهتاب

آهسته نهــــد پا بـه سر گـــوشه‌ی  بــامت