پرچین خیال

یُرد خالی ، چشمه خــالی ، ایل و مالـُم دربـدر

نی نشان از ایـل و مـــال و نــی نشانی از کپر

 

لحظــــه‌ای آرام گـــــیر ای بــــاد شبگیر دنـــا

خـــــاک پــــای مــــادرم را تـــا بمالـم بـر بصر

 

چشم بر هم می گـذارم ، می رسد از دور دور

پُشت پَــرچین خیـــــالم  شیهـــــه‌ی اسب کـهر

 

شب کلاهــــی کــج نهــاده کـاکـُل از زیر کــلاه

بــــوی آویشن گـــرفته شانــــه و شال پــــــدر

 

از صفا سرشار مـــی آیـــد چـــو بــاران بــهار

بقچــــــه‌ای نــــــان محبت بسته بـر دور  کمر

 

یـــــاد بـــــادا یــــــاد بــــــادا یــــــاد بــــــاد !

یــار یــار و شعله و شهنامه خـوانـی تـا سحر

مسعود رضایی بیاره