اردیبشت

در آن واپسین لحظـــــــه‌ی فرودین

ز مــــــژگان وی قـــــطره‌ای آتشین

 

بیفتــــــــاد وُ از اشــــک چشمان او

برآمــــد نــگاری پُـر از رنـگ وُ بو

 

سر آمــــد بــر او قصه‌ی سرنوشت

پـدیـــد آمــــد از اشکش اردیبهشت

 

پریــــزادی از تیـــره‌ی هـــور وُ مَه

نگاهش غزل خوان و چشمش سیه

 

به هر جـــــا پریچهره پـــا می نهاد

گل وُ سبزه وُ لالــــه جـــا می نـهاد

 

فــــروهشت  گیـسو،  نسیــــم سحر

به رقص آمـــــد از یال کـوه و کمر

 

ز هر شاخـــه‌ای غنچه لب باز کرد

چـــکاوک غـــزل گفتن آغـــاز کرد

مسعود رضایی بیاره