مسعود رضایی بیاره
اشک عشق
هر چه کند با من و دل رای دوست
در دل انــدیشه‌ی مــا جـــای اوست
میـــــوه نیـــــاید بــه نـــظر دلنشین
تــا نـــرود آب دلش زیـــر پـــوست
قصر امــــل مقبــــره‌ای بیش نیست
بــی نــــگه گـــرم و دلارای دوست
نیــک نـــظر کـــردم و دیـــــدم نفس
با نفس اوست کـه خـوب و نکوست
گـــر نــــدود در رگ دل بــــــوی او
رفتن ایــن ثانیــه‌هـــا آبِ جــوست
چــــهره مصفـــا بــکند اشک عشق
پاکی و بالندگی از شُست و شوست
۰ نظر
۲۸ فروردين ۹۷ ، ۱۹:۴۱