مسعود رضایی بیاره
حسرت
تــو ای همواره در خــــــاطر ، کجایــی دوستت دارم
نــدایـــی در دل شب یــا خـــــــــدایی دوستت دارم
غــریب افتـــــــاده ام در بین اصحــــــاب چمـــن باز آ
ز مــن بیگــــــانه ای یــا آشنیـــایـــــی دوستت دارم
نشستم بـر سر راهــت ، تمــــــام عمـــــر بنشینم
پس از عمری بیایــــی یا نیایـــــــی دوستت دارم
نیاندیشم به تو ، قلب از تپیدن بــاز مــــــی مـــاند
نفس های منی ، جانی هــــوایــــی دوستت دارم
نشانت جــویم ازهر سنگ و هــــر آهنــگ دلتنگی
اساطیــر منــــی ، راز دنـــــــایی دوستت دارم
تنــــم خشکیــده و گلبــرگ پــــائیز غــم انـــــگیزم
دل و جـان منــــی از من جــدایـــی دوستت دارم
تمام شب به امیــدت به مشرق چشم می دوزم
که لبخندی زنـــی از نـو بـــرآیـــی دوستت دارم
به لب جـان دارم و در حسرت رویت نمــی افــتد
بــر آور آرزویــــــی از رضایــــــــــی دوستت دارم