حسرت

                     مسعود رضایی بیاره

                               حسرت

تــو ای همواره در خــــــاطر ، کجایــی دوستت دارم

نــدایـــی در دل شب  یــا خـــــــــدایی دوستت دارم

 

غــریب افتـــــــاده ام در بین اصحــــــاب چمـــن باز آ

ز مــن بیگــــــانه ای یــا آشنیـــایـــــی دوستت دارم

 

نشستم بـر سر راهــت ،  تمــــــام عمـــــر بنشینم

پس از عمری بیایــــی  یا نیایـــــــی  دوستت دارم

 

نیاندیشم به تو ،  قلب از تپیدن بــاز مــــــی مـــاند

نفس های منی ، جانی هــــوایــــی دوستت دارم

 

نشانت جــویم ازهر سنگ و هــــر آهنــگ دلتنگی  

اساطیــر منــــی  ،  راز دنـــــــایی  دوستت  دارم

 

تنــــم خشکیــده و گلبــرگ پــــائیز غــم انـــــگیزم

دل و جـان منــــی از من جــدایـــی دوستت دارم

 

تمام شب به امیــدت به مشرق چشم می دوزم

که لبخندی زنـــی از نـو بـــرآیـــی  دوستت دارم

 

به لب جـان دارم و در حسرت رویت نمــی افــتد

بــر آور آرزویــــــی از رضایــــــــــی دوستت دارم