دل

مسعود رضایی بیاره

دل

بعد از آن روزی که رفتی زندگی بی حاصل است

دل نشد دیـــگر دل  و افـــکار مـا پـا در گـِل است

 

گــاه رفتن قطــــره خونــی گـــرم  از چشمم چکید

رنگ گُـــل دارد ولی تشخیص حالش مشکل است

 

گفت بـــا مــن نـــازک انــدیشی ، طبیبی کـــاردان

می تپد این قطره‌ گاهی ، گاه می لرزد ، دل است

 

خـــــواهم آیـی در خیـــالم ، پـــرده‌ی اشکم ولــی

بین چشمان مــن و رنـــگ خیــالت حـــائل است

 

گـردن آویـزت هـــــزاران دانـــــه اشک آورده‌ام

گر چـــــه می دانـــم برایت تهفه‌ای نـــاقابل است