رخش رهوار

می رسد روزی ز راهی رخش رهواری که نیست

بشکند زنجیر شب را ، صبـح بیــداری کــه نیست

 

ره اگـــر دشوار و شب تــاریک ، آخـــر می رسد

از رهــی باریک و نـاهموار ، سرداری که نیست

 

پنجـــــه‌ی خـــورشیدِ اُمیـــــــــد وُ فـــــروغ آروز

سر برآرد در سحر از پشت کُهساری کـــه نیست

 

شب هــراسان می رود از کــوچه‌های تار و تنگ

مهر پرتو می زنــد بر دشت همواری کــه نیست

 

بنگریـــد ای ساکنانِ بـــــــاغِ زردِ بـــرگ ریــز !

جـــلوه‌ای رخشنده از پشت سپیداری کــه نیست

مسعود رضایی بیاره