مسعود رضایی بیاره
ستاره
امشب رسیده بر لب جانم، قسم به جانت
مـــا را نشــد میسر ، بــوسی بـــر آستانت
ای کــــاش صبحگاهـــی ، ابـــر آید و ببارد
بر روی شانــــه هـایم ، بــــاران گیسوانت
صبح و صفـــای جنگل دستت میان دستم
با مـن سخن بگویــد چشمان نغمه خوانت
گاهـــــی تـــــرانه ریـــزد از آبشار گیسوت
گاهــی غــــزل بخوانــد ، چشمان مهربانت
در بیکـــــران چشمت مــــا را نشــد میسر
شوق ستاره بــــودن یک شب درآسمانت
از خـــاک وی بر آیــد بـوی خمار و مستی
هر کس کــه مـــی بنوشد از ساغر لبانت
در چـــار فصل سالت ای بـــاغ روزگــاران
رنگـــــی ندیـــده چشمم جز زردی خزانت
با اشک دیـــده از تــو , بــر بــــرگ نویسم
تــا در چمــن بخـوانــــد آلالـــــــه داستانت
۰ نظر
۱۸ آبان ۹۵ ، ۰۸:۱۸