می رسد سی سختِ من، آن روزهای روشنت
سر بــر آرد آفتــــــاب از پـــــاره‌ی پیـراهنـت
تـــا که دست مهربـــانی هست وُ بـــاران اُمید
گُــُل برویـــــد در بَرت، بـــاغ نــظر بر دامنت
می رسند از راهِ فــردا آن یـــــلان شب شکن
روشنایی در نــــگاهِ تــوس وُ گیـــو وُ بیژنت
سر در آغــــوش دنــا، پُر زخم ، تنها نیستی
مـــاه مـن! داری فــراوان هـــاله در پیرامنت
خنـــده خواهد زد سحرگاه وُ بر آویــــزد بهار
چل چــــراغ لالــــه را در کوچه ها و بَرزنت
مسعود رضایی بیاره
۰ نظر
۱۴ اسفند ۹۹ ، ۰۸:۵۲