سی سخت

می رسد سی سختِ من، آن روزهای روشنت

سر بــر آرد آفتــــــاب از پـــــاره‌ی پیـراهنـت

 

تـــا که دست مهربـــانی هست وُ بـــاران اُمید

گُــُل برویـــــد در بَرت، بـــاغ نــظر بر دامنت

 

می رسند از راهِ فــردا آن یـــــلان شب شکن

روشنایی در نــــگاهِ تــوس وُ گیـــو وُ بیژنت

 

سر در آغــــوش دنــا، پُر زخم ، تنها نیستی

مـــاه مـن! داری فــراوان هـــاله در پیرامنت

 

خنـــده خواهد زد سحرگاه وُ بر آویــــزد بهار

چل چــــراغ لالــــه را در کوچه ها و بَرزنت

مسعود رضایی بیاره