مسعود رضایی بیاره
شعری برای پائیز
کی مــی رسد خدایا ، ساز و نـوای پائیـز
در گـوش مــن بپیچد سوز صــدای پـائیز
در کـوچه سار باد و غــوغــای برگ ریزی
آهسته پـــا گـــــذارم در جــای پـای پائیز
با چشم کـــــودکانه زیباست در نـــگاهم
بـــازی بــرگ و بــــاد و حال و هوای پائیز
گـــاهی تــــرانه گــردم در لابـــلای باران
گاهـــی نسیم تــــازه در لابـــلای پــائیز
همرا بـــاد و بــاران در کــوچه ی رهـایی
برخیزم و نشینم ، بـــر شانه‌هـــای پائیز
درکنج بــاغ حسرت زیباست بــر تـن من
تــن پوش زرد و سرخ و رنــگ ردای پائیز
مـا را نمی شناسد فصـل بهـــار و سبزه
نـــازم به رنـــگ زرد و درد آشنای پـــائیز
کــم کــم صـدای پـــائیز آید دمی بخوانید
ای لاله‌های حسرت شعری بـرای پـائیز
خوش جلوه می نماید ، در بزم برگریزان
بر دست و پــای شاخــه رنگ حنای پائیز
صد جــــلوه گر بهـاران بر خویشتن ببندد
حـــاشا اگـــر ببندد ، رنـگی ورای پـــائیز
هر کس رود به صحرا در فصل لاله و گل
من بسته‌ام رضایی دل در صـــفای پائیز