غمانه های شب

مسعود رضایی بیاره

غمانه

دلـــــم گرفته هــــی نگو ، چرا غمانه می زنم

هـــــوای گریه دارم و ره بهـــــانه مـــی زنــم

نبین اگر نشسته و شکسته نــــــاله مـــی کنم

میان سینه سوزم و به دل زبــــانه مــــی زنم

پـــریِ قصــــه‌ی منی ، تمـــــام آرزوی من !

برای کـــــودک دلـــــم ره فسانه مــــی زنـــم

تو در خیال من ولی ، قسم به تـــار مـوی تو

به گیسوان تــــار اگر،  شبانه شانه می زنم

 تو مــی روی و می رود دل از قفای رفتنت

منم که ناله‌ها به شب در این میانه می زنم 

من از نهـــال مهرم و پر از فــــروغ رویشم

شب ار که بر کنی مرا سحر جوانه می زنم