مسعود رضایی بیاره
من و پائیز
اینـجا همه سبزند ، سوای مــن و پــائیز
نارنجی و زرد است ، نمای مـن و پــائیز
دلتنگ نـــم اشک و دم تنـــگ غــــروبیم
نمناکی و سرد است ، هوای من و پائیز
در خـلوت و خـاموشی ایـن جنــگل تنها
نشنید کسی لحن صــدای مـــن و پائیز
غمنامه‌ی صد بـاغ دل افسرده نـــهاده
درسینه‌ی سربسته خدای مــن و پــائیز
جز تک گل حسرت زده‌ی زرد و سفیدی
بــر شاخه بری نیست برای من و پائیز
پیچیده میان غــــزل و کـــوچه‌ی غمگین
آهنگ پـــر از خــاطــره‌هـــای من و پائیز
تقدیر مـــن این بــوده ز دست کـه بنالم
همرنگ غـــم افتاده حنــای من و پــائیز
شب تب کنــم و روز بسوزیم و بــلرزیم
گرم است و گهی سرد دمای من و پائیز
بــا ایـن همه ای یــار دلــفروز ، نـــدارد
فصل گل و آلالــه صـفــای مــن و پــائیز
بگشای رضایــــــی در دل تـــا بــگشاید
غم‌های فرو بسته ز پــای مـــن و پائیز