مسعود رضایی بیاره
نرگس بهبهان
نــرگسی هـا نرگسی هـــا ، نرگسان بهبهانــی !
مـــی دهی از نــو دوبـــاره ، بــــوی پـاک مهربانی
مـــی دهی بــوی کسی را ، بوی پاک نـرگسی را
آه از آن نــامهربــانی ، آه از ایــن آتش بــه جـانــی
در زمستــانــم بهــــاری ، یــــادم آری یــــادگاری
از تــو در دست نــــگاری ، بر دلــــم آتش فشانــی
مـــن کجــا اینـک کجا او ، نـرگسی‌ها کـو وفــا کو
سر بنــه بــر شانه‌هــایم ، ای گـــل زیبا زمــانــی
تـــا ببـــارم دانـــه دانـــه ، نــالــم از دست زمـــانه
گـم شدم ای نـرگسی‌هــا ، در میان بـــی نشانی
بوی او را می دهی تو ، شعله در من می نهی تو
گــوش کـن تا بــا تــو گویم ، از غــم و سوز نهــانی
یـادم آوردی نـگاهش ، یـاد از آن چشم سیاهش
آتشی از نـــو دوبــاره ، در وجــــودم مـی کشانی
بنــد بنـــدم نــالــه دارد ، دشت جــانــم لالـــه دارد
سر بنه تـــــا سیر بــویم ، یــــــادگار بــــوی آنـــی
نرگسی‌هـا گر که آمد ، پیشت آن آهــوی وحشی
گو چه بازی بود کــردی ، با مــن و این زنــــدگانی
نــامت ای نــامهربـــانم ، تــا همیشه بـر زبـــانم
گـُــل بــه یـادت می نشانم ، داغ دل را بــاغبــانی