آیینــه تــر از آینــــه بـــودیـــم ، شکستیم
بی تـــاب تــر از بـــاد سحرگــاه ، نشستیم
آهسته بــزن بر دلـــــم انگشت، کـه بـودیم
چـون تـار پُـر از نغمه‌ی سرشار، گسستیم
در آینــــه هـــم بِنــگرم وُ نیـــک نـــدانــم
هــر آینـــــه مشغول تمـــاشایِ کــه هستیم
آن جـــام گـــرانیم کــه از دست یکی مست
افتـــاده و بـا هــر تـکه‌ای رفتـــه ز دستیم
آه از تــو، چــه آسان به کف بــاد نهـــادی
عهدی که به سختی سر گیسوی تو بستیم
مسعود رضایی بیاره
۰ نظر
۱۱ اسفند ۹۸ ، ۱۰:۵۹