قفسم کــــردی و آخر نـه رهـــانــدی و گــــذشت
شعله در بـــال و پُـرِ بسته کشانـــدی و گـــذشت
شب کـــه مهتـــاب بـر آورد سر از یــــــال دنـــا
چـــــه غــزل ها که نوشتیم ، نخواندی و گذشت
نالــــه‌هـــا کــــردم و بر خــــــاک رهت افتــــادم
دامـنت را بـگرفتیــــم ، نمانــــــدی و گـــــذشت
رفتم از هوش من از تشنگی ای چشمه‌ی نوش
به لبــم جــــرعه‌ی آبـــی نرسانــدی و گـــذشت
بُُلبـــل بـــاغ تــو بــودیم و غــــزل خـوان رُخت
سنگ بر مـن زدی از شاخـه پراندی و گـذشت
مسعود رضایی بیاره
۰ نظر
۲۲ مهر ۹۷ ، ۰۷:۵۳