مسعود رضایی بیاره
کهنه کتاب
خــــواهم که بخوانم غـزلی ، ساز ندارم
بر بسته گلـــــــــــویم ، ره آواز نـــــدارم
آبیست نـــــگاهت وطــن اما چه بسازم
پـــر بستهام و فـــرصت پــــرواز نــدارم
سرشارتر از حسرت دلتنـــگ غــروبیم
پـــائیزم و یک کـــــوچــهی دلباز نـدارم
همسایـــــهی دیـــوار به دیــوار ملالیم
بیگانــــه تر از یـــارم و همــــراز نـدارم
من قصهی پُر غُصهی این کهنه کتابم
پـــایـــان من افتــاده ،سرآغـــاز ندارم
۰ نظر
۱۴ آبان ۹۵ ، ۱۵:۲۵