جام حسرت

      مسعود رضایی بیاره

                   جام حسرت

مـی ریـزد امشب ، مــی از لبــانش

آتــش گـــرفته  ، نـــــی از لبــــانش

 

مــی بــر نــــدارد ، لــب  از لـب وی

تـا بــرده امشب ،  پــــی از لبـــانش

 

وی  گیرد از مــــی، رمـزی به رازی  

اسـرار هـستـی ، مــی از لبــــانش

 

ساغـــر بـــگیرد ، کــــام از لــب وی

من جــام حسرت هـــی از لبــانش

 

کی مـی بـــرد پـی از رنــج هستی

عمری کـــه گردد ، طــی از لبـانش

 

بـــر لب رسیده جـــــانم رضــایـــی

جامــی بگیرم  کـــــی از لبـــانش  !