يكشنبه, ۱۶ آبان ۱۳۹۵، ۰۷:۵۸ ق.ظ
باغ ازل
مسعود رضایی بیاره
باغ ازل
این چـه مستیست که با چشم تو آمیخته‌اند
چـه شرابیست در آن چشم سیـه ریخته‌انـد
عشق مـی داند و بی تابی شب های فراق
حالت چشم تـــــــرا از چـــــه بر انگیختـه‌اند
خلقت چشم تو و نالـــــــــه‌ی اصحاب یقین
آب پاکیست کــه بر دست خـــــــدا ریخته‌اند
مگــــــر از بـــــــاغ ازل بر سر گلبـــرگ رخت
شبنم و بـــــوی دل آورده فـــــــرو بیخته‌اند
نه فقط سهره دیوانه‌ات آشـفته‌ی توست
نـــرگس و نسترن و لالــــه چـــرا شیفته‌اند
من اگـــــر عــــاشق و دیــوانه ز مـادر زادم
عـــــارف و زاهد دلـــداده که فــرهیخته‌اند
۹۵/۰۸/۱۶